Αποσπάσματα ποιημάτων του Μαλλαρμέ με αναφορά στο λευκό

Και η φωνή σου θυμίζοντας βιόλα και κλαβικύμβαλο,
Με μαραμένο δάχτυλο θα πιέσεις άραγε τον κόρφο
Απ’ όπου, σε λευκότητα σιβυλλική, κυλάει η γυναίκα
Για τα χείλη που ο άνεμος του ανέγγιχτου γλαυκού λιμοκτονεί; 

[Από το ποίημα «Δωρεά του Ποιήματος»]

 Η σελήνη μελαγχολούσε. Δακρυσμένα Σεραφείμ

Ονειρευόμενα, με το δοξάρι στα δάχτυλά τους, μέσα στη γαλήνη λουλουδιών
Αέρινων, έσυραν από πένθιμες βιόλες
Λευκούς λυγμούς που γλιστρούσαν πάνω στο γλαυκό των πετάλων.
_Ήταν η ευλογημένη μέρα του πρώτου σου φιλιού.
 
[…]
 
Και μέσα στο απόβραδο, μου φανερώθηκες γελώντας,
Και πίστεψα ότι είδα τη νεράιδα με το φωτεινό΄μαγνάδι
Που κάποτε όταν ήμουν παιδί στο βαθύ ύπνο μου
Ερχόταν, αφήνοντας πάντα από τα μισανοιγμένα χέρια της
Να πέφτουν σα χιόνι λευκά μπουκέτα ευωδιαστών άστρων.
 

[Από το ποίημα «Όραμα»]

 
Η σάρκα είναι μελαγχολική, αλίμονο! και διάβασα όλα τα βιβλία.
Να φύγεις! Εκεί κάτω να φύγεις! Νιώθω πως τα πουλιά μεθούν
Να βρίσκονται ανάμεσα στον άγνωστο αφρό και τους ουρανούς!
Τίποτα, ούτε οι κήποι οι παλιοί που καθρεφτίζονται στα μάτια
Δε θα κρατήσουν αυτή την καρδιά που στη θάλασσα βουτά 
Ω νύχτες! Ούτε το έρημο φως της λάμπας μου
Πάνω στο άγραφο χαρτί που αντιστέκεται η λευκότητά του
Και ούτε η νέα γυναίκα που το βρέφος της βυζαίνει.
Θα φύγω! Πλοίο εσύ, που το κατάρτι σου ζυγίζεις
Σήκωσε την άγκυρα για έναν τόπο εξωτικό!

[Από το ποίημα «Θαλασσινή αύρα»]

 Τίποτα, αυτός ο αφρός, ο στίχος ο παρθένος
Να μην προδιαγράψει παρά το κύπελλο∙
Έτσι μακριά πνίγεται ένα πλήθος
Σειρήνων ανάποδα χειροδεμένων.
 
[…]
Ύφαλος, άστρο, μοναξιά
Δεν έχει σημασία ό,τι και να στοίχησε 
Η λευκή του ιστίου μας μέριμνα.

[Από το ποίημα «Χαιρετισμός»]

Μετάφραση αποσπασμάτων: Μαριάννα Δώδου